زيـنب اى شـيـرازه ى اُمّ الـكـتـاب            اى بـه كـام تـو، زبـان بـوتـراب

از بـيـانت سربه سر توفـان خـشم            نوح مى دوزد به توفان تو چـشم

در كـلامـت، هـيـبـت شــيـر خــدا            درزبـانت، ذوالـفـقـارمـرتـضـى

بـاز گـو اى جـان شـيـريـن عـلـى            داسـتــان درد ديـــريـــن عــلــى

از همان نخـلى كـه از پاى اوفتـاد            خون پاكش نخل ديـن را آب داد

رازدل را بـــــا زبــــان آه گــفـت            دردهايش را به گوش چـاه گفت

بـاز گــو بـا مــا ز درد فــاطــمـه            ز اشـك گـرم و آه سـرد فـاطـمه

بـاز گـو كـن قـصـه مـسـمـــار را            مـــاجــراى آن در و ديـــوار را

بازگو آن شب على چون مى گريست            در فراق فاطمه خون مى گريست

از بــهـار و از خــزان او بـگـــو            از مـزار بـــى نـشــان او بـگــو

گـو به ما از مجـتـبـى، ابن عـلـى            دردهــــاى آن ولـــىّ بـــن ولــى

ازهمان طشتى كه پر خون شد ازو            دامـن افــلاك گـلـگـون شــد ازو

زينب اى شــمع تـمـام افـروخـتـه            يـادگــار خـيـمـه هـاى ســـوخـتـه

بـــاز گـــو از كـربـــلاى دردهــا            قــصــه نــــامردهــــا و مــردها

بـاز گـو از بــاغــهـاى ســوخـتـه            نـخـل هـاى سـر بـسـر افـروخـتـه

بـاز گو از كـام خــشـك مـشـك هـا            گـريـه هـا و نـالـه هـا و اشــك هـا

بـاز گـو از مـجـلـس شـوم يــزيـد            وان تـــلاوتــهـاى قـرآن مـجـيـد

باز گو از آن سر پُر خاك و خون            لاله رنگ و لاله فام و لاله گون

مـاجـراى آن گـل خـونـيـن دهــان            وان لب پر خون ز چوب خيزران

با دل تنگ تو اين غم ها چه كرد؟            دردها وداغ و ماتـم ها چه كرد؟

فـاطـمـه! گر تو عـلى را همسرى            وز شرافت مصـطفى را مادرى

كار زينب هم گذشت از خواهرى            كــرد در حــق بــرادر، مـادرى

چون تو در دامان،كه دختر پرورد؟            كى صدف، اينگونه گوهر پرور